Mag ik dan bij jou

Er is een kinderliedje dat gaat van “Samen is veel leuker, alleen is maar alleen, iemand die je helpen kan dat wil toch iedereen”. Dat is inderdaad in de basis wat de meeste mensen willen in het leven. Zo heb ik er ook altijd over gedacht, alleen lange tijd leek het erop dat mij dat niet werd gegund. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik gefrustreerd raakte over het feit dat het mij maar niet wilde lukken om een vriendinnetje te vinden.

Gelukkig was ik niet de enige. Ik had een groep vrienden die ook single waren. Met sommigen van hen heb ik jarenlang elke week samen gegeten, waarbij we beurtelings de klos waren om te koken. We deelden onze gevoelens, biechtten elkaar onze zonden op en als christenen gingen we ook regelmatig samen bidden. Wat een bijzondere tijd was dat!

Maar de tijd ging door. Sommigen van de groep vonden wél iemand en gingen trouwen. Dat gebeurde ook met mij. Ik leerde een vrouw kennen die precies bij me paste. Het feit dat ze meerdere lichamelijke aandoeningen en drie drukke autistische kinderen had deed daar niets aan af. Als het klikt dan klikt het. Geen enkele beperking kan dat teniet doen. Wij zijn nu al bijna acht jaar getrouwd en houden nog steeds heel veel van elkaar. De liefde blijft maar groeien en wordt steeds sterker.

Helaas zag niet iedereen dat zo. In wezen deed ik hetzelfde wat mijn vader gedaan heeft. Hij was ook met een gescheiden vrouw getrouwd die al een kind had. In de jaren ‘60 was dat een schande. Zijn familie ging vanaf toen dus ook heel anders met hem om, als het zwarte schaap. Zo verging het mij ook. Er waren mensen in mijn omgeving die ten eerste al moeite hadden met het feit dat ik niet meer de eeuwige vrijgezel was (want zo hadden ze mij altijd gekend), maar waar ze nog meer moeite mee hadden was dat ik zomaar drie kinderen in de schoot geworpen kreeg.

Ik had daar zelf niet zoveel moeite mee. Vanaf het begin klikte het heel goed tussen mij en de kinderen en al heel gauw zagen ze mij als hun vader. Dat is ook altijd zo gebleven. Onze boys zijn nu grote sterke kerels en we zijn heel trots op de jongemannen die ze al zijn geworden. Dat hebben wij mooi samen gedaan.

Wat ik gedaan heb is misschien enigszins vergelijkbaar met wat God heeft gedaan met ons als heidenvolken. Wij kwamen niet uit het volk Israël dat door God was uitgekozen om bij Hem te horen. Maar net zoals het enten van een boom of plant zijn wij door het geloof in Jezus Christus geënt op het volk van God. De apostel Paulus schrijft daarover in zijn brief aan de christenen in Efeze: “Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden, door Jezus Christus, in Zichzelf, overeenkomstig het welbehagen van Zijn wil, tot lof van de heerlijkheid van Zijn genade, waarmee Hij ons begenadigd heeft in de Geliefde.” – Efeziërs 1:5-6. Ik zag het dan ook als puur genade dat ik zelfs na mijn veertigste nog een vrouw mocht vinden en nog kinderen mocht opvoeden, ook al waren ze biologisch niet van mij.

Je mag best weten dat ik vaak moeite heb gehad met het feit dat ik nooit eigen kinderen heb gehad. Het was misschien veel mooier om mijn eigen vlees en bloed te zien opgroeien en het kan een flinke uitdaging zijn om de kinderen van iemand anders te moeten opvoeden, vooral als ze dan ook nog een rugzakje hebben. Toch zou ik het achteraf niet anders doen. Onze boys zijn onze boys, dat is er door de jaren heen helemaal ingesleten. Het was niet altijd makkelijk, maar elke keer als ik er moeite mee had, kon ik kracht putten uit bovenstaande bijbelgedeelte. Want als God ons heeft aangenomen, waarom zou ik de kinderen van mijn vrouw dan niet kunnen aannemen?

Als jij moeite hebt met iemand die met een gescheiden man of vrouw getrouwd is, of die een partner gekozen heeft met een lichamelijke beperking, aarzel dan niet om dit te accepteren. De liefde tussen die twee laat zich niet sturen zoals jij dat graag wilt. Dus je kunt je erover frustreren zoveel je wilt, maar daar schiet je niks mee op. Wees gewoon blij voor dit stel, dat ze elkaar gevonden hebben. Ja, het leven zal veranderen en vriendschappen zullen niet blijven zoals ze zijn. Dat hoort bij het leven. Tijden zullen altijd veranderen. Accepteer dat en ga door met ademhalen.